Rootsville

Kelly Green (US) tiltle: Seems music: Jazz release date: march 29, 2024 label: Green Soul Studios promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: Kelly Green © Rootsville 2024

Kelly Green is een briljante pianist, zanger en componist die een onnavolgbare aanwezigheid heeft in de NYC Jazz-scene. Na headliner te zijn geweest op iconische locaties als The Kennedy Center, Dizzy's Jazz Club en het DC Jazz Festival en podia te hebben gedeeld met jazzgiganten als Steve Wilson, George Coleman en Scott Robinson, is het geen verrassing dat de eerste drie albums van Green met veel enthousiasme werden ontvangen. bijval door middel van schriftelijke recensies en consistent hoorspel. Gewapend met deze veelzijdige ervaring en uitgerust met het meesterschap uit haar tijd als beschermster van de legendarische pianisten Harold Mabern en Mulgrew Miller, slaat Green opnieuw naar voren en presenteert Looks. Dit album verschijnt op 29 maart en geldt als een strijdkreet voor eenheid te midden van wijdverbreide en gevarieerde verdeeldheid. Naast Green verschijnt op het album haar stoere kwartet van Evan Hyde (drums), Luca Soul Rosenfeld (bas) en Elijah J. Thomas (fluit), met speciale gastoptredens van de meesterlijke Rich Perry (tenorsaxofoon).

Voor Green, Seems staat zoveel meer dan een muziekalbum; het is een opgenomen verklaring van hoop, een optimistisch manifest en een oproep tot overeenstemming tussen de menselijke soort, zowel met elkaar als met de wereld waarin we leven. “De illusie van afgescheidenheid lijkt de overhand te krijgen”, legt Green uit. “Tussen groepen mensen, het menselijk ras en de natuurlijke wereld, en geïndividualiseerde zielen en de Ene verenigende Geest. Dit album is een uitdrukking van mijn verlangen naar eenheid en een poging om dat te illustreren door onze liefde voor elkaar en voor ons publiek.” Via een zorgvuldig samengestelde tentoonstelling van originele werken, liefdevol gemaakte arrangementen en een mix van vocale en instrumentale elementen die verfrissend uitgebalanceerd is, begint Green met succes aan haar sonische zoektocht om haar publiek te verenigen.

De titel van het album, Seems, is een synecdochische weergave van een bredere mantra: “De dingen zijn niet wat ze lijken; bij nader inzien zijn ze allemaal één.” Deze verklaring brengt meerdere betekenislagen met zich mee, verwijzend naar een bredere, maatschappelijke interpretatie en een nauwere, persoonlijkere kijk op Green’s muziek. Het eerste is een commentaar dat voortkomt uit Greens overpeinzingen over de wereld om ons heen. “Het lijkt ons misschien dat de fysieke realiteit alles is wat er is. Het lijkt misschien alsof het menselijk ras een soort is die losstaat van de natuurlijke wereld. Het lijkt ons misschien dat er afzonderlijke groepen mensen zijn wier wereldvisies altijd zullen botsen en ons in oorlog zullen houden”, zegt Green. “Bij verdere persoonlijke studie ben ik tot het besef gekomen dat er maar één Geest is, die de rode draad is die elke geïndividualiseerde ziel met elkaar verbindt en ons tot in de naden aan elkaar hecht.” De titel, Looks, fungeert dan als een samenvatting van het perspectief van Green, terwijl het tegelijkertijd een woordspeling is van het idee om de samenleving in haar voegen aan elkaar te hechten. De tweede betekenislaag verwijst naar Greens muzikale persoonlijkheid. “Voor sommige mensen lijkt het misschien dat mijn output als artiest maar één ding is, of dat nu vocaal of instrumentaal is, traditioneel of modern, gecomponeerd of geïmproviseerd”, zegt Green. “Mijn muziek omvat echter al deze muzikale subsets. De openheid en veelzijdigheid van de muzikanten in de band is wat deze ogenschijnlijk tegengestelde elementen met elkaar verbindt.” Op dit hele album maakt Green gebruik van wat in andere situaties als ongelijksoortige elementen kan worden gezien om een samenhangend verhaal samen te voegen om haar roep om eenheid te versterken en uit te voeren.

Als componist en arrangeur schrijft Green in dienst van de teksten en de melodie, waarbij ze een zeer emotionele traditie omarmt om haar muziek tot leven te brengen. Al haar muziek is opgenomen zonder overdubs, waardoor luisteraars het echte, rauwe geluid kunnen horen alsof ze bij een live optreden aanwezig zijn. Als zodanig nam Green op elk nummer met zang tegelijkertijd haar zang en piano op, aangezien dit de manier is waarop ze live optreedt. Muzikaal gezien wordt de stijl van Green beïnvloed door het nu klassieke geluid van bandleiders uit de jaren vijftig en zestig, wat de gevoeligheden van Shirley Horn, Blossom Dearie, Nat King Cole en Ahmad Jamal oproept. Deze tijdloze soundscape, verweven met de emotie-eerste compositorische stijl van Green, creëert een meeslepende luisterervaring voor het publiek die tegelijkertijd hoofd en hart raakt.

De mix van originele nummers en arrangementen van het album, en vocale en instrumentale kenmerken, zorgt ervoor dat luisteraars geboeid en aandachtig blijven, aangezien elk nieuw nummer, hoewel thematisch verenigd, een opwindend element van orkestrale onvoorspelbaarheid met zich meebrengt. “What To Do” is een op tekst gebaseerd origineel stuk dat de instrumentale en vocale elementen feilloos met elkaar verweeft. Dit stuk spoort het publiek thematisch aan om de waarheid na te streven, hun medemens lief te hebben en liefde te tonen aan de aarde om hen heen. Dit stuk ligt op de grens tussen Green's verdriet over de huidige toestand van de menselijke soort, met een fundament van hoop op wat mensen in staat zijn te bereiken terwijl wij waarheid zoeken. Met een peinzende bassolo die overgaat in de emotionele pianosolo van Green met provocerende achtergrondlijnen geïmproviseerd door Thomas op fluit, legt ‘What To Do’ bondig en hartverscheurend vast wat het wil bereiken. “Rich’s Stitches'' is door Green speciaal gecomponeerd voor Rich Perry, die zijn tweede van twee gastoptredens op dit nummer maakt. “De emotionele impact van Rich Perry’s geluid inspireerde mij om dit instrumentale stuk te schrijven waarin hij centraal staat en om het thema over te brengen van de rode draad die door alle levende wezens loopt: Spirit”, vertelt Green. “Voor mij vertegenwoordigen de lijnen van Rich de draad die de wereld weer aan elkaar zal hechten, in plaats van dat deze steeds verder uit elkaar wordt gescheurd.”

"World Of My Own" is het openingsnummer van de geanimeerde Disneyklassieker uit 1951, Alice in Wonderland. Met teksten die de hoop uitdrukken op een diepere verbinding met en begrip van de natuurlijke wereld, wist Green dat dit stuk een must was om toe te voegen aan het algemene concept van Looks. Met een melodie die zich op natuurlijke wijze leent voor het rechttoe rechtaan swinggevoel dat de band erop heeft geplaatst, is dit nummer meteen een hit die de boodschap van het album accentueert met pittige vreugde en opzwepende groove. Het nummer ‘Down That Road’ valt op als een stilistisch contrast en toont de breedte van Green als componist, arrangeur en improvisator. Een origineel werk, “Down That Road”, is een instrumentaal stuk dat het ingewikkelde samenspel en de conversatievaardigheden van de band, de beheersing van hun instrumenten en hun vertrouwen in elkaar benadrukt. “De titel symboliseert het concept dat elk moment een keuze is tussen een klacht en een wonder”, zegt Green. “Als individu wordt onze mentale en spirituele gezondheid bepaald door ons vermogen om voor het wonder te kiezen en niet die weg van hopeloosheid, wanhoop en zelfhaat te bewandelen.”

Met Seems presenteert Green een diepgaand statement dat diep van haarzelf doordringt in de harten en zielen van haar luisteraars. Of ze nu zingt, speelt of de band leidt, Green treedt op en componeert met een eerlijkheid en openheid die haar boodschap een sprankelende authenticiteit geeft.

tracks:

Down That Road (Kelly Green) - 4:50
World of My Own (Sammy Fain/Bob Hilliard) - 3:28
Lonely One (Babs Gonzalez) - 5:51
Street Cleaning (Kelly Green) - 7:04
By The Way (Kelly Green) - 4:18
What To Do (Kelly Green) - 5:56
Moonlight Saving Time (Irving Kahal/Harry Richman) - 3:48
Rich’s Stitches (Kelly Green) - 7:31
Try Your Wings (Michael Barr/Dion McGregor) 2:53